Abstract: Water quality standards (WQS) set the legal definition for safe and desirable water. WQS impose regulatory concentration limits to act as a jurisdiction-specific legislative risk-management tool. Despite its importance in shaping a universal definition of safe, clean water, little information exists with respect to (dis)similarity of chemical WQS worldwide. Therefore, this paper compares chemical WQS for drinking and surface water matrices in eight jurisdictions representing a global geographic distribution: Australia, Brazil, Canada, China, the European Union, the region of Flanders in Belgium, the United States of America, and South Africa. The World Health Organization's list is used as a reference for drinking water standards. Sørensen–Dice indices (SDI) showed little qualitative similarity in the compounds that are regulated in drinking water (median SDI = 40%) and surface water (median SDI = 33%), indicating that the heterogeneity within a matrix is substantial at the level of the standard. Quantitative similarity for matching standards was higher than the qualitative per Kendall correlation (median = 0.73 and 0.58 for drinking water and surface water respectively), yet variance observed within standards remained inexplicably high for organic compounds. Variations in WQS were more pronounced for organic compounds. Most differences cannot be easily explained from a toxicological or risk-based point-of-view. Historical development, ease of measurement, and (toxicological) knowledge gaps on the risk of a vast number of organic compounds are theorized to be the drivers. Therefore, this study argues for a more tailored, risk-based approach in which standards incorporated into water safety plans are dynamically set for compounds that are persistent and could pose a risk for human health and/or aquatic ecosystems. Global variations in WQS should therefore not necessarily be avoided but rather globally harmonized with enough flexibility to ensure a global, up-to-date definition of safe and desirable water everywhere.

Abstract: In een context van stijgende waterschaarste verkennen wij, naar ons weten voor het eerst in Vlaanderen, publieke steun voor de behandeling en het hergebruik van afvalwater als drinkwater. Vlaanderen is vandaag een van de weinige regio’s waar afvalwater reeds gerecycleerd wordt voor drinkwaterdoeleinden. Dit gebeurt op kleinschalig niveau en de uitbreiding hiervan is vandaag een van de Vlaamse beleidsdoelstellingen. Internationale voorbeelden toonden echter dat een gebrek aan publieke steun een aanzienlijk obstakel kan zijn. Vaak worden gezondheids- en veiligheidsbezorgdheden aangehaald als oorzaak voor het beperkte draagvlak. Minder is geweten over de socio-demografische distributie van dit draagvlak. Daarbovenop blijft er onduidelijkheid over de samenhang tussen socio-demografische kenmerken en gezondheids- en veiligheidsbezorgdheden. Met behulp van een enquête uitgevoerd in Vlaanderen (N=2309), bestudeerden wij ten eerste deze socio-demografische verschillen op basis van bivariate associaties (gender, opleidingsniveau, leeftijd en woonplaats). Ten tweede construeerden we een padmodel om te onderzoeken of deze verschillen verklaard kunnen worden aan de hand van gezondheids- en veiligheidsbezorgdheden. Onze resultaten toonden dat publieke steun voor afvalwaterhergebruik voor drinkwaterdoeleinden in Vlaanderen beperkt is. Het draagvlak was het laagst bij oudere mensen, vrouwen, lager geschoolde groepen en mensen die niet in de Provincie Antwerpen wonen. Voor een groot deel konden socio-demografische verschillen verklaard worden door hogere gezondheids- en veiligheidsbezorgdheden bij vrouwen, lager geschoolden en mensen uit West- en Oost-Vlaanderen. Dit suggereert een gebrek aan vertrouwen in waterexperts en -technologie bij bepaalde socio-demografische groepen, wat zich vertaalt in een verminderde publieke steun voor afvalwaterhergebruik. Op basis van deze bevindingen bespreken we een aantal potentiële actiestrategieën om publieke oppositie te anticiperen en proactief publieke steun te verwerven via doelgerichte (risico)communicatie.